ΣΙΒΥΛΛΑ Η ΕΡΥΘΡΑΙΑ ΠΕΡΙ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Η προφητεία της Σίβυλλας της Ερυθραίας, με ακροστιχίδα «Ιησούς Χριστός», όπως περιλαμβάνεται στον κώδικα 419 της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης Ιεροσολύμων, συνεχίζεται από ένα δεύτερο μακροσκελές προφητικό λόγο, στον οποίο προφητεύεται η γέννηση του Ιησού από την παρθένο Μαρία, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων, το μαρτύριο της Σταυρώσεως, τα μαστιγώματα και τα ραπίσματα, το ακάνθιστο στεφάνι, αλλά και ο Ευαγγελισμός της Παναγίας! Αξιοσημείωτο είναι ότι και στις δύο προφητείες αναφέρεται ο άρχοντας του κάτω κόσμου, το θηρίο.

ΣΙΒΥΛΛΑ Η ΕΡΥΘΡΑΙΑ

Μια εντυπωσιακή περίπτωση ο Χρησμός της Σίβυλλας της Ερυθραίας, ιέρειας του Απόλλωνος, περί της Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού Χριστού! Στην ακροστιχίδα του χρησμού σχηματίζεται η φράση «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ» (με «ει»). Περί της Σίβυλλας της Ερυθραίας, ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας (Te ntecreties Nikaenae Sydonue, 40, 18) μαρτυρεί ότι προφήτευσε 3.000 χρόνια πριν την εποχή του, δηλαδή το 2700 π.Χ. περίπου, οπότε - αν δεν είναι χαλκευμένη - έχουμε να κάνουμε με μια πανάρχαιη προφητεία και την αρχαιότερη καταγεγραμμένη περί του ονόματος «Ιησούς Χρειστός» και περί της ελεύσεως του στη γη, των συμβάντων της ζωής του και των συμβάντων που θα προηγηθούν στη γη μέχρι την Δευτέρα Παρουσία, μεταξύ των οποίων και το χάραγμα του Αντίχριστου!

ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΕΣ

Η αρχαιότερη χριστιανική γνωστή ακροστιχίδα είναι εκείνη που παρέχει την λέξη ΙΧΘΥΣ που καθιερώθηκε από την πρώτη εκκλησία για να εκφράσει το όνομα του Ιησού Χριστού και της αποστολής Του ως Σωτήρα (Ιησούς, Χριστός, Θεού, Υιός, Σωτήρ). Γύρω στο 150 με 160 μ.Χ. Χριστιανός συγγραφέας συνέθεσε με σιβυλλικό τρόπο οξύχολο λίβελο που πρόλεγε την προσεχή πτώση της αυτοκρατορίας, την καταστροφή της Ιταλίας, τον αγώνα και την κατατρόπωση του Αντίχριστου και την αιώνια μακαριότητα και ανάσταση των δικαίων. Τα αρχικά γράμματα των στίχων που προφήτευαν τα ανώτερα αποτέλεσαν ακροστιχίδα που εξέπληξε τους τότε αναγνώστες, εφόσον πίστεψαν ότι το ποίημα αυτό είχε συνταχθεί από την 6η μετά τον κατακλυσμό γενεά και ανήκε στην Αθηναΐδα την Σίβυλλα την Ερυθραία

Ιδρώσει γαρ χθών, κρίσεως σημείον ότ΄ έσται

Ηξει δ’ ουρανόθεν βασιλεύες αιώσιν, ο μέλλων

Σάρκα παρών πάσαν κρίναι και κόσμον άπαντα.

Όψονται δε θεόν μέροπες πιστοί και άπιστοι

Ύψιστον μετά των αγίων επί τέρμα χρόνοιο,

Σαρκοφόρον ψυχάς τα’ ανδρών επί βήματι κρινεί.

Χέρσος ότ’ αν πότε κόσμος όλος και άκανθα γένηται

Ρίψωσοι τα’ είδωλα βροτοί και πλούτον άπαντα,

Εκκαύση δε το πυρ γην, ουρανόν ηδέ θάλασσαν,

Ιχνεύων, ρήξη τε πύλας ειρκτής αΐδαο.

Σάρξ τότε πάσα νεκρών, ες ελευθέριον φάος ήξει

Τους αγίους ανόμους τε το πυρ αιώσιν ελέγξει

Οππόσα τις πράξας έλαθεν, τότε πάντα λαλήσει.

Στήθεα γαρ ζοφόεντα Θεός φωστήρσιν ανοίξει.

Θρήνος τ’ εκ πάντων έσται και βρυγμός οδόντων

Εκλείψει σέλας ηελίου, άστρων τε χορείσει,

Ουρανόν ειλίξει, μήνης δε τε φέγγος ολείται, Υψώσει δε φάραγγας, ολεί δ΄ υψώματα βουνών.

Ύψος δ’ ουκέτι λυγρόν εν ανθρώποισι φανείται

Ίσα τα’ όρη πεδίοις έσται και πάσα θάλασσα

Ουκ εις πλουν έξει γη γαρ φρυχθείσα κεραυνώ

Συν πηγαίς ποταμοί τε καχλάζοντες λείψουσιν.

Σάλπιξ δ’ ουρανόθεν φωνήν πολύθρηνον αφήσει,

Ωρύουσα μύσος μελεόν και πήματα κόσμου.

Ταρταρόεν δε χάος τότε δείξει γαία χανούσα.

Ηξουσι δ’ επί βήμα Θεού βασιλήες άπαντες.

Ρεύσει δ’ ουρανόθεν ποταμός πυρός ηδέ γε θείου.

Σήμα δε τοι τότε πάσι βροτοίς αριδείκετον, οίον

Το ξύλον εν πιστοίς το κέρας το ποθούμενον έσται

Ανδρών ευσεβίων ζωή, πρόσκομμα δε κόσμου

Ύδασι φωτίζον πιστούς εν δώδεκα πληγαίς.

Ράβδος ποιμαίνουσα σιδηρείη γε κρατήσει.

Ούτος ο νυν προγραφείς εν ακροστιχίοις Θεός ημών,

Σωτήρ, αθάνατος βασιλεύς, ο παθών ενέχ΄ ημών.

Το σιβυλλικό αυτό ποίημα προσεγγίζει προς το νόημα χωρίου λόγου προς τους Έλληνες που αποδίδεται στον Άγιο Ιουστίνο (c. Xxx). Αλλά ενώ ο συγγραφέας του χωρίου αυτού έχει υπ’ όψιν του την ενσάρκωση του Χριστού, ο συγγραφέας του ποιήματος αποβλέπει στην 2α παρουσία και την ύστατη κρίση.

Κατά τον Γ’ αιώνα μ.Χ. το ποίημα μεταφράστηκε και σε βαρβαρικούς στίχους, όπου προσαρμόστηκαν και μερικές λατινικές λέξεις στα ελληνικά γράμματα της ακροστιχίδας:

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ

IESVCS CREISTOS TEVD NIOS SOTER

Λέγεται ότι τόσο πολύ τιμήθηκε αυτή η σύνθεση ώστε μεταφράστηκε και σε λατινικούς στίχους. Το διασημότατο μνημείο που χρησιμοποιεί την λέξη ΙΧΘΥΣ ως ακροστιχίδα είναι επιγραφή της αρχαίας Λουγδουνικής πόλης Βιβράκτης (Aedua Autum), που χρονολογείται από τον Β’ ή τον Γ’ αιώνα μ.Χ.. Η ακροστιχίδα αυτή επαυξάνεται και με το γράμμα Ε, το οποίο πιθανότατα κατά τον Rossi είναι το αρχικό γράμμα της λέξεως ΕΛΠΙΣ:

ΙΧΘΥΟΣ ουρανίον θείου γένος ήτορι σεμνώ

Χρήσε, λαβών πηγή άμβροτον εν βρότεσις

Θεσπεσίων υδάτων, την σην, φίλε, θάλπεο ψυχήν

Ύδασιν αενάοις πλουτοδότου σοφίης.

Σωτήρος αγίων μελιηδέα λάμβανε βρώσιν, Έσθιε πεινάων, ιχθύν έχων παλάμαις.

Άλλες ακροστιχίδες, αντί του πρόσθετου Ε, φέρουν Ν,

το οποίο πιθανώς αποτελεί το αρχικό της λέξης ΝΙΚΑ.