Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ

«Χριστός Ανέστη». Τούτο το θριαμβευτικό μήνυμα που ψάλλεται στους λαμπροστόλιστους Ναούς της Ορθοδοξίας μας, που ανεβαίνει σαν χαιρετισμός στα χείλη των Χριστιανών, που αντηχεί στις πόλεις και στα χωριά μας ,έχει μια ξεχωριστή βαρύτητα στους κρίσιμους και πικρούς καιρούς που περνά η σημερινή ανθρωπότητα. Είναι η απάντηση και η πρόταση της Εκκλησίας στην αβεβαιότητα και την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, στην απογοήτευση και την απελπισία του. Απάντηση και πρόταση ελπίδας και αισιοδοξίας μέσα στη χρεωκοπία του τεχνοκρατικού πολιτισμού μας , την κοσμική φθορά , την κοινωνική εξαχρείωση.

Στην ιστορία του κόσμου και στην ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει τίποτα σταθερό. Όλα είναι ρευστά. Τα πάντα μεταβάλλονται και αλλοιώνονται. Την ακμή ακολουθεί η παρακμή . Τον πλούτο διαδέχεται η φτώχεια. Την αφθονία η στέρηση. Την ειρήνη ο πόλεμος. Τη δόξα η ατίμωση. Οι ηγέτες των λαών έρχονται και παρέρχονται. Τα συστήματα φιλοσοφικά , κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά , σήμερα θαυμάζονται ως πρωτοποριακά και σαγηνεύουν και αύριο παραμερίζονται ως ξεπερασμένα. Τα επιστημονικά επιτεύγματα και τα τεχνολογικά θαύματα γρήγορα παλιώνουν και συνεχώς κάτι καινούριο παίρνει τη θέση τους. Πώς να στηρίξει ο άνθρωπος την ελπίδα του και τη ζωή του πάνω σε τέτοιες ρευστές καταστάσεις και εφήμερες πραγματικότητες:Χρειάζεται ένα σημείο αναφοράς σταθερό. Έχει ανάγκη από ένα στήριγμα ασάλευτο και αμετάβλητο. Τέτοιο σημείο αναφοράς , τέτοιο στήριγμα, είναι ο Αναστημένος Χριστός , όσο και αν μερικοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Ο Χριστός με την Ανάστασή Του απέδειξε και διεκήρυξε ότι είναι άφθαρτος και αναλλοίωτος, αιώνιος και ακατάλυτος. Νικητής του θανάτου , που είναι ταυτόσημος με τη φθορά και την απελπισία .Όμως στη θεανδρική φύση του Αναστημένου Χριστού ενώνεται οντολογικά και αδιάσπαστα το θεϊκό στοιχείο με το ανθρώπινο . Έτσι ό,τι ανήκει στο Θεό γίνεται προσιτό στον άνθρωπο και ό,τι υπάρχει στον άνθρωπο ανυψώνεται ως το Θεό. Με τη σάρκωσή Του ο Θεός παίρνει ό,τι είναι ανθρώπινο. Με την Ανάστασή Του δίνει σε μας ό,τι είναι θεϊκό. Γράφει σύγχρονος θεολόγος: «Ο Θεός κενώνεται μέσα στο χώρο της αμαρτίας και την αγιάζει. Χύνεται σαν μύρο στο βόρβορο της δυσωδίας και μετατρέπει την δυσωδία σε ευωδία. Ζει την απλή καθημερινή ζωή του ανθρώπου και της δίνει νόημα , την γεμίζει από την αιωνιότητα. Εργάζεται χειρωνακτικά για να φανερώσει ότι και η πιο μονότονη καθημερινή δουλειά έχει αιώνιο σκοπό και περιεχόμενο. Υποφέρει , θλίβεται , αγωνιά για να μη μείνει κανένα τμήμα και καμμιά μορφή της ανθρώπινης ζωής που να μην την έχει ο Ίδιος ζήσει. Και ολοκληρώνοντας αυτή τη συμμετοχή στα ανθρώπινα , φθάνει ως τον θάνατο. Έτσι , αν βρεθούμε στη χειρότερη απελπισία, πρέπει να ξέρουμε ότι ο Χριστός είναι δίπλα μας , γιατί έζησε την απελπισία. Αν βρεθούμε στην αγωνία ο Χριστός είναι πάλι δίπλα μας, γιατί έζησε την αγωνία . Αν βρεθούμε σε εγκατάλειψη και μοναξιά , μπορούμε να ξέρουμε πως κανείς δεν υπήρξε περισσότερο μόνος από Αυτόν, που ένοιωσε πάνω στο Σταυρό αν Τον εγκαταλείπει ο ίδιος ο Πατέρας του . Όσο χαμηλά και να κατεβούμε ,όσο και να ξεπέσουμε ο Χριστός είναι κάτω από μας, αφού βρίσκεται στον Άδη. Ακόμα κι αν πεθάνουμε, μέσα στο χάος του θανάτου μας περιμένει ο Χριστός».

Αλλά ο Χριστός δεν έμεινε στο θάνατο. Στην ταπείνωση, στην αγωνία, στη μοναξιά. Πέρασε από το Σταυρό και τον Τάφο στην ανάσταση. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η θριαμβευτική , η οριστική και αμετάκλητη, υπέρβαση του θανάτου. Δηλαδή , της φθοράς , της αγωνίας, της απελπισίας. Με την Ανάσταση Του ο Χριστός έφερε στο θάνατο τη ζωή, στο χρόνο την αιωνιότητα, στη γη τον ουρανό. Χάρη στην Ανάσταση η ζωή και τα έργα μας παίρνουν καινούργιες διαστάσεις. Ανακαινίζονται και αφθαρτοποιούνται. Αφού η Ανάσταση του Χριστού είναι και η ανάσταση του ανθρώπου. Αφού η δική Του νίκη είναι και δική μας.

Μέσα στο φως της Αναστάσεως του Χριστού βρίσκομε το αληθινό νόημα της ζωής. Στη ρευστότητα των υλικών πραγμάτων και στη μεταβολή των κοσμικών καταστάσεων, στους κοινωνικούς μετασχηματισμούς και στις τεχνολογικές εξελίξεις, ανακαλύπτουμε τις μυστικές διεργασίες για την πραγματοποίηση της «κοινής κτίσεως» και την συμμετοχή του κόσμου και του πολιτισμού στη Βασιλεία του Αναστημένου Χριστού. Οι ανθρώπινες αδυναμίες και πτώσεις γίνονται ευκαιρίες βιωματικής συμμετοχής μας στο θαύμα της Αναστάσεως με την μετάνοια. Έτσι βιώνομε καθημερινά το Χριστιανικό Πάσχα, ως διάβαση από την αμαρτία στην αρετή , από το μίσος στην αγάπη , από την έχθρα στη συμφιλίωση, από τον πόνο στη χαρά, από την απελπισία στην ελπίδα. Όταν το φως της Αναστάσεως του Χριστού φωτίζει τη διάνοια και ζεσταίνει την καρδιά μας γκρεμίζονται τα κάστρα του εγωκεντρισμού , μέσα στα οποία φυλακισμένη η ψυχή μας βασανίζεται από την μοναξιά, και καταργείται ο ατομισμός. Ο άνθρωπος από άτομο μεταμορφώνεται σε πρόσωπο , που βρίσκεται σε συνεχή και αδιάκοπη κοινωνία αγάπης με το Θεό και με τους ομοίους του. Σε μια τέτοια κοινωνία αγάπης και ατμόσφαιρα αδελφοσύνης δεν υπάρχει χώρος για καταπίεση και εκμετάλλευση, για αδικία και πόλεμο, για βία και τρομοκρατία, για υποκρισία και διαφθορά.

Μέσα στις πίκρες και τις μικρότητες της καθημερινότητας , μέσα στα προβλήματα και τις ανησυχίες των καιρών, μέσα στη σύγχυση και ακαταστασία του σημερινού κόσμου, ο Αναστημένος Χριστός είναι η μοναδική μας ελπίδα. Λιμάνι ασφάλειας, πηγή παρηγοριάς, βράχος σταθερότητας. Εκείνος ξεπερνά το χρόνο. Είναι «ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος». Αναγεννά τον άνθρωπο και ανακαινίζει τον κόσμο. «Νεοποιεί τους γηγενείς», «παράγει τα σύμπαντα και καινοποιεί», όπως προσφυέστατα ψάλλει ο Υμνογράφος. Είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή».Η οδός που οδηγεί σ’ ένα καλύτερο αύριο. Η αλήθεια που ελευθερώνει από την τυραννία του ψεύδους. Η ζωή που δεν μπορεί να νικηθεί από κανένα θάνατο. Δεν έχομε παρά να ανοίξουμε τις ψυχές μας και να τις αφήσουμε να πλημμυρίσουν από το λυτρωτικό φως της Αναστάσεώς Του, για να γίνει πιο εύκολος ο αγώνας μας και πιο όμορφη η ζωή μας, «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών», θα διακηρύξει σε μας τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους» η Εκκλησία.

Μακάρι μαζί με τις λαμπάδες που θα ανάψουμε συμβολικά, να ανάψουμε απ’ αυτό το ανέσπερο φως και το λυχνάρι της ψυχής μας για να φωτίσουμε την ανθρωπότητα . Τότε θα αναστηθούμε και εμείς μαζί με το Χριστό και θα αναστήσουμε τον ξεπεσμένο κόσμο μας και τον χρεωκοπημένο πολιτισμό μας.